Czas pożegnań

Debiutancki tomik poezji, a w nim morze w całej okazałości, jego potęga, bezmiar, pływające tęsknoty, wyłowione marzenia, widnokrąg rzeczywistości. Obok czas goniony falą, świat ten bliższy i bardziej odległy w swoim dostojeństwie. Poezja lekka, czasem rozśpiewana. Lektura nie tylko na melancholijne, jesienne wieczory.

okręty

stado okrętów rozpędził wiatr
daleka przestrzeń
niebo szare jak morze
nadchodzi mgła

i sól jest na dłoniach
jak łuska ryby
znów pełna sieć
a wiatr powoli wzrasta

czas plącze świt ze zmierzchem
gdzieś od północy idzie sztorm
niespokojne ptaki
unoszą się nad wodą

znów dzień
jak list w butelce
wysłany donikąd
na koniec świata

pieśń

Boże poetów i żeglarzy
Boże włóczęgów
który patrzysz z wysoka
na dalekie przestrzenie

zapal światło
gwiazdy północnej
w każdą ciemną noc
bądź ptakiem w dzień

i mgieł nie zsyłaj
zawróć wiatr przeciwny
w drodze do przystani
Boże wędrowców

od portowych mielizn
zachowaj tych wszystkich
którzy jeszcze wierzą
w światło pierwszej gwiazdy