Skradziona miłość

„Skradziona miłość” – autorski tomik poezji Barbary Pankowskiej z Bolesławca. Całość podzielona jest na cztery rozdziały: "Skradziona miłość", "Księżniczka nie z tej bajki", "Szalony Mefisto", "Skrawki". O tym co czytelnik znajdzie na stronach książki autorka tak pisze w tekście zamieszczonym na czwartej stronie okładki: „Większość wierszy zawartych w tym tomiku przeleżało w szufladzie ponad czterdzieści pięć lat. Opowiadają one o emocjach młodej dziewczyny, dojrzałej kobiety. Obie nie do końca trafnie lokowały swoje uczucia, dlatego wiersze są trochę monotematyczne, trochę nostalgiczne i charakterystyczne dla wszystkich utworów mówiących o niespełnionej, nieodwzajemnionej miłości. Powstawały w chwilach, które bolały… Na szczęście codzienność nie zawsze jest taka smutna i beznadziejna, to tylko szczęśliwe chwile nie sprzyjają pisaniu wierszy miłosnych. Jak wiemy z literatury, najpiękniejsze utwory zawsze rodziły się z łez, smutku, rozczarowania i braku wzajemności uczuć… Jeżeli ktoś w moich wierszach odnajdzie cząstkę siebie, to już będzie dla mnie nagroda…”. Wprowadzeniem są słowa:
"Można mieć codziennie innego kochanka,
a kochać jednego mężczyznę przez całe życie,
można być wierną jednemu
i nie wiedzieć, co to jest miłość."

Słowo wstępne napisała Jana Trawniczek – do przeczytania poniżej.

Tomik pełen erotyki

"Najpierw młodzieńczy pean na cześć miłości, odkrywający zmysłowość, uniesienie duchowe i zachwyt nad połączeniem dwojga „nowicjuszy miłości". W miarę czytania wraz z autorką wchodzimy w meandry miłosnych niepokojów i żalu za porywami duszy, które odchodzą wraz z ukochanym. Erotyki Barbary Pankowskiej w swojej nabrzmiałej soczystością cielesności, pomieszanej z uniesieniem psychicznym, przywodzą na myśl wiersze Leśmiana. Jej dojrzałość to wciąż tęsknota za nieokiełznanym pory- wem młodzieńczym, za miłością nieznającą wstydu, hipokryzji i codziennej szarości. SKRADZIONA MIŁOŚĆ to wspomnienie lat młodzieńczych, to marzenie, które każdy z nas nosi w sobie."

Drzewo

samotne drzewo
zazdrośnie
wyciąga gałęzie
ku dwóm sosnom
splecionym pniami
w miłosnym uścisku
nie mogąc
nawet jednym listkiem
dotknąć ich szczęścia
usycha z rozpaczy