Mistyka dni

„Mistyka dni – w ogrodzie bożym i ludzkim” – to kolejna książka w autorskim dorobku Heleny Murawskiej Lenckowskiej wzbogacona dużą ilością pamiątkowych zdjęć z rodzinnych zbiorów autorki. Książka zawierająca na swoich stronach przede wszystkim teksty pisane wierszem podzielona jest na pięć rozdziałów: Wsłuchana w pory roku, Mistyka dni, Myśli o Ojczyźnie, Zapisane w kadrach pamięci, Miejsca serdeczne i znajome. Słowo wstępne napisała Jadwiga Krystyna Kaczmarek. Zaproszenie do lektury w swoim, dość obszernym tekście zamieszczonym na pierwszych stronach książki kieruje do czytelników także Maria Mańkowska. Na pierwszych stronach książki autorka kieruje podziękowanie o takiej treści: Wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania książki, w szczególności pani Marii Mańkowskiej i mężowi Mieczysławowi serdecznie dziękuję. Na końcowych stronach znajduje się szczegółowa informacja o samej autorce.

Słowo wstępne 

Otrzymujecie Państwo piąty z kolei tomik poetycki pani Heleny Lenckowskiej,(z domu Murawskiej) zatytułowany „Mistyka dni – w ogrodzie bożym i ludzkim”. Jest on, w ocenie autorki najbardziej osobisty. Poetka w pierwszym rozdziale książki opisuje urodę wiosny, lata, jesieni i zimy w rodzimym krajobrazie, uwydatniając ich kojący wpływ na psychikę człowieka. Kolejny rozdział poświęca Mistyce dni, wyznaczają ją święta katolickie: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Boże Ciało, Wniebowzięcie Matki Bożej. Świat poetycki autorki osadzony jest tutaj głęboko wśród następujących po sobie wydarzeń Roku Liturgicznego.

Tak pisze o swojej wierze:
Wiara
Cudem jest wiara głęboka,
otwiera bramy
niewidoczne dla oczu.
Ojczyzna to słowo które prowadzi ku wierszom patriotycznym, ukazującym wydarzenia historyczne, Konstytucję 3 Maja; Powstanie Warszawskie. Prezentując sylwetki wielkich Polaków, poetka oddaje hołd Adamowi Mickiewiczowi i Fryderykowi Chopinowi. Osobny rozdział poświęca pamięci zmarłych rodziców, ukazując piękno sentymentalne świata, w którym dorastali, który pozostał w pamięci dzięki ich opowieściom. Kontynuując cykl wspomnień rodzinnych, pochyla się nad zmarłymi, w rozdziale „Zaduszki” gdzie znajdziemy refleksje o kruchości życia, ponieważ odchodzenie najbliższych jest raną, którą trudno zabliźnić. Upamiętnia także miejsca, które ukształtowały ją duchowo: wieś rodzinną, Brodnicę, Olsztyn, Elbląg.

Jadwiga Krystyna Kaczmarek

Piękno zachodzącego słońca

Niebo przejrzyste nad głową się ścieli
słońcem złocone kontury chmur pięknie
skrzydła anielskie w błękicie i bieli
słodkie powietrze

Horyzont malowany barwą różu
przecinają pomarańczowe wstęgi
w zachwycie prowadzisz je jak łódź po morzu
słońce promienne

Ono już chyli się ku zachodowi
śpią rozbłyski te radosne tulone
tak podatne boskiemu sternikowi
ptaki uśpione