Rosarium duszy

„Rosarium duszy” – debiutancki zbiór wierszy Wandy Dubiel – pseudonim Rosalka, miłośniczki wschodów i zachodów słońca okraszonych śpiewem ptaków. Autorka w swoich wierszach pisze o tym, co przeżyte, podpatrzone, podsłuchane. Uwielbia się śmiać, dlatego zdarza jej się „popełniać” utwory przewrotne i z dystansem do życia. Tomik ten traktuje jako kolejny etap przekroczenia progu normalności i chęć uczynienia czegoś niestandardowego w życiu. Całość zawarta jest w pięciu rozdziałach: Róża i wędrowiec – z rozmów niekoniecznie lirycznych, Myśli urwane…, Z przymrużeniem oka, Nostalgiczne, Z przemyśleń egzystencjalnych… A takie słowa kieruje do czytelnika na pierwszych stronach książki:

Daruję Ci zapach mojej duszy
gdzie każdy kawałek jest mój
daruję Ci ją by Cię wzruszyć
i unieść na chwilę ku snom

Nadzieja...

I przyjdą kiedyś lepsze dni
Z łańcuchem pięknych zdarzeń.
Przekują troski w paciorki szczęścia
Miłością posplatane.

I przyjdzie jeszcze taki dzień,
Gdy anioł radości zapuka.
Wyszepce cicho: „Obudź się,
To szczęście, którego szukasz.”

I kiedyś przyjdzie taki dzień,
Gdy spełni się coś pięknego.
Otworzysz oczy,
Powiesz:
„Chodź, nie zmarnuję już tego!”

***

Szczęście z mojego obrazu ma oczy lazurowe
i dłonie wyciągnięte,
i oszronione skronie.
Spojrzeniem wzbudza dreszcze
i mówi ciepłe słowa,
i szepce... szepce... szepce…
jestem na to gotowa.
Rozsiadło się na ławie
jak panna na wydaniu,
znieruchomiało całe,
a ja wciąż tęsknię za nim.