Słowa jak plaster miodu

„Słowa jak plaster miodu” – to drugi dość pokaźny zbiór poezji Ewy Iżbickiej z miejscowości Dęblin. Miejscowości, którą autorka określa swoim kawałkiem nieba. A tak sama autorka pisze o tej książce: „Obecny tomik to odzwierciedlenie mojego przewartościowanego życia. W zamieszczonych tu utworach można znaleźć wszystko. Dni i noce. Poranki i wieczory. Radość i smutek. Ogrom tęsknoty i ocean miłości. Każde słowo jest jak plaster miodu. Wonny i słodki. Te wiersze stworzyły mnie na nowo. Pozwoliły się rozwinąć, przydały odwagi, nauczyły żyć. Kiedy piszę, kiedy dzielę się słowem z czytelnikami, którzy stali się moimi przyjaciółmi, czuję w sobie siłę i moc. Bez ludzi nic... nic bez drugiego człowieka… Właśnie to wszystko ma wymiar niezwykłej prawdziwości. Prawdziwości, która stała się moją radością ze spotkania takich ludzi na swojej drodze”. Całość podzielona jest na pięć rozdziałów: Wiosna – miłość, Lato – marzenia, Jesień – przemijanie, Zima – refleksja, Rodzina – nadzieja – wiara. A takie słowa na pierwszych stronach zbioru wierszy autorka kieruje do czytelnika: „Jakoś tak ostatnio moje myśli krążą ciągle wokół miłości. Wciąż mam nowe przemyślenia i zupełnie inne niż kiedyś podejście do tematu. Często szukam jej wszędzie. Czasem zbyt daleko... Nie tam, gdzie powinnam, ale taka już jestem. Rozmarzona, zaczytana w romansach. Zapatrzona w gwiazdy, nawet gdy nie ma ich na niebie. A miłość przychodzi niespodziewanie. Siada obok, obejmuje i przytula serce, daje ciepło w zimowy poranek. Powoduje, że mamy motyle w brzuchu i radosne spojrzenie. Kocha wszystko i wszystkich dookoła. Miłość jest cudem, tak jak cudem jest życie człowieka...”


wiosna czy sen

przyniosłam do domu wiosnę
i słońce zza chmur wyjrzało
serce zabiło radośniej
tak jakby się zakochało

kupiłam żonkile hiacynty
i tulipany w doniczce
w bukiecie żonkili
motyl różowy sobie
domek wymościł
przyniósł mi razem
ze słonkiem
pęczek cudownej radości

uśmiech pojawił się zaraz
i humor poprawił szybko
pomyślałam przez chwilę
może śnię
czy te cuda nie znikną

Laudenbach, 22.02.2016 r.  


mieć nadzieję

nie trzeba być czarodziejem
by mieć nadzieję
ona zawsze w nas drzemie
tak do ostatka
tli się w każdym z nas
chociaż chwilowo opadają ręce
chociaż tu i teraz
nie możesz zrobić
nic więcej
jedynie dać czasowi czas

wiara coś podpowie
utka nadziei niteczki
kiedy nowy dzień wstanie
spojrzysz na wszystko inaczej
znajdziesz rozwiązanie
nadzieja i wiara
złączone
patrzenie w jedną stronę
otwartość serca
miłość
i życie już nie jest
takie zawiłe

Laudenbach, 26.12.2017 r.